Big Brother Radio” Live nga shtëpia është rikthyer sërish në Top Albania Radio këtë të diel me një episod maratonë nga ora 16:00 deri në 19:00.
Banorët e shtëpisë janë ndarë në tre grupe me të ftuar dhe me moderatorë ku me intervistat e tyre të zhvilluara për rreth 60 minuta nuk duhen humbur.
Në pjesën e dytë me moderatorë Gjesti dhe Laerti. Të ftuar fillimisht Rozana dhe Ola.
Rozana ka rrëfyer momentet më të dhimbshme të jetës, humbjen e prindërve.
Laerti: Ti vjen nga një familje me trashëgimi… turbinë artistësh. Je prekur shumë kur flitet për mamin…
Rozana: Unë e kam humbur nënën kur ajo ishte vetëm 53 vjec, mosha më e bukur. Kur shoh Andetën, motrën time, them: Si iku mami aq e bukur, aq e re? E kam vuajtur shumë. Kur të largohet nëna fillon pyet Zotin dhe i hakërrehesh se pse ti mori prindërit. Pastaj fillon dhe pyet në invers, po pse mos më ndodhte mua? Jeta është e tillë. Ka njerëz që nuk i kanë njohur fare. Mami iku kur isha 27 vjec. Babi iku kur isha 22. Ka njerëz që nuk i kanë shijuar fare. Pas largimi të babit, mami u sëmur me një sëmundje të pashërueshme. I dhanë diagnozë tjetër këtu në Shqipëri, kur e vizituam në Itali, ajo ishte në gradën e katërt … e pashërueshme. Doktorit i thamë që nuk duhet ta marrë vesh. Ajo e kuptoi. “Andeta po unë kam kancer?”, e pyeti motrën.
Ajo fshinte lotët me cepin e çarçafit. Donte që mos rëndohesha … Si mund të m’i marrë Zoti brenda 1 viti e gjysmë të dy prindërit? Për mamin nuk kam qarë kurrë, duhet të bëhesha e fortë. Jeta është e vështirë, cdo njëri ka dramat e veta.
Babi nuk pati mundësinë të më shihte në skenë. Kisha një monolog ditën që iku. Atë ditë kisha provim në akademi: Monologun e kishte shkruar xhaxhai i babait.
Unë nuk e harroj kurrë tekstin, por befas ngriva! Xhepa më tha: Vazhdo! Unë ngriva
Ime motër i thotë në telefon që të më nisnin në shtëpi… sepse kishte vdekur babai.
Fillimisht nuk e kuptova. Tek “Libri Universitar” ndalova makinën dhe thashë me vete: Më ka vdekur babai! E ndjeva.
Kur shkova në shtëpi kishte shumë njerëz, jo ambulancë. Ai sëmurej shpesh dhe ambulanca ishte diçka normale. Mami më priste te shkallët. E kishin vendosur në krevat, futem së bashku me të në krevat dhe i thashë se më ke premtuar që nuk do më lije vetëm…
Askush nuk e lëshon imazhin e prindërve. Fakti që nuk kam një fëmijë.. më ka mbajtur të lidhur… fëmijët i ngjajnë atyre dhe ta bejnë më të lehtë. Po luftoj shumë për të patur një fëmijë dhe shpresoj që Zoti t’i kthejë sytë nga unë se më ka marrë shumë njerëz.
I them gjithë njerëzve që nuk i kanë: Lum ne që i patëm prindërit, për aq sa i patëm.